Güneşe doğru yürüdüm ama ruhumda bir şey ölmüştü…
Sayfa 67 - Can Yayınları
Nefes alıp vermeye bile korkuyordum.. Elimden tek gelen , şeker portakalı fidanımın küçücük gölgesine sığınmaktı..
Sayfa 135Kitabı okuyor
“Unutmakla affetmek arasında ne fark var? - İnsan affedince her şeyi unutur. Ama sadece unutursa çoğu zaman sonradan o şeyler tekrar su yüzüne çıkar.”
Sayfa 125Kitabı okudu
“Bana yeniden güneşi uyandırmayı öğret. Devam etmeyi, ilerlemeyi, geçip gitmeyi kabul etmeyi öğret. İlerlerken güneşi uyandırmak çok zor, haksız mıyım Adam?”
Sayfa 275Kitabı okudu
Bütün hayatım boyunca böyle olmuştu, istediklerim, artık onlara sahip olamayacağım zaman karşıma çıkıyordu.
Sayfa 48 - Can Yayınları
Zayıf düştüğümü hissedersen hatırlat bana: ‘Güneşi uyandıralım.’
İnsanın kendini bulması uzun sürer..
Sayfa 41 - Can Yayınları
Gökyüzüne gitmek istiyordum ve yaşayanlar oraya gidemezdi.
Hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına uğramıyorum
"Daha da büyük,başka bir güneşten bahsediyorum. Her birimizin yüreğinde doğan güneşten.Umutlarımızın güneşinden. Düşlerimiz uyansın diye göğsümüzde uyandırdığımız güneşten."
Sayfa 71Kitabı okuyor
"Ve ben korkuyordum, ne yalan söyleyeyim? Korku içindeydim, dünya öyle büyüktü ki... İnsanoğlunun girebileceği en büyük, en keder dolu yerdi. "
Sayfa 85Kitabı okudu
"Ne de olsa mahşer günü hesap veriyor değildim, ama son hesap günü de bu kadar azap dolu olacaksa ben bu işte yoktum. "
Sayfa 83Kitabı okudu
"Artık dış dünyayla ilişkim kesilirdi. Her şey benimdi. Akşamın esintisi ya da gecenin fısıltısı sallardı beni yükseklerde. "
Sayfa 74Kitabı okudu
"Neden gecenin esintisi içinde sallanıp duran şu karşıki hindistancevizi ağacına dönüşmüyordum sanki? "
Sayfa 56Kitabı okudu